Αυτή η συστάδα κρατήρων δημιουργήθηκε πολύ πρόσφατα, όταν ένα, μη συμπαγές, μετέωρο διαλύθηκε στην αραιή ατμόσφαιρα του Άρη, πριν χτυπήσει στην επιφάνειά του. Ανακαλύφθηκε από την ομάδα της “Κάμερας Αλληλουχίας” (CTX) του MRO, που εντόπισε μια σκοτεινή κηλίδα σε μια φωτογραφία του Αυγούστου του 2008, που δεν υπήρχε όμως σε φωτογραφία του Ιουνίου του 2005, από το THEMIS της αποστολής Mars Odyssey. Η ομάδα του HiRISE εξέτασε αυτό το χαρακτηριστικό τον Οκτώβριο του 2008 και διαπίστωσε ότι η σκοτεινή κηλίδα ήταν υλικό πρόσκρουσης, που εκσκάφθηκε από το υπέδαφος και απλώθηκε στην φωτεινόχρωμη επιφάνεια.

Στις 25 Ιουνίου 2012, το HiRISE ξανακοίταξε τον νεαρό αυτόν κρατήρα, για να δεί ποιά θα ήταν η κατάστασή του μετά από δύο Αρειανά έτη. Η νέα εικόνα ελήφθη με τέτοιον τρόπο, ώστε να πληρούνται οι συνθήκες φωτισμού και θέασης της προηγούμενης εικόνας. Μιά σύγκριση των δύο εικόνων δείχνει ότι η σκοτεινή άλως, που περιβάλλει την συστάδα των κρατήρων έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Οι λεπτές ακτίνες, που εκτείνονται πέρα από την άλω, έχουν επίσης ξεθωριάσει σημαντικά. Μόνο οι κρατήρες της συστάδας παραμένουν χαρακτηριστικά σκοτεινότεροι από την γύρω περιοχή.

Αυτή η παρατήρηση είναι σημαντική για δύο λόγους: Πρώτον, εγείρει ερωτήματα σχετικά με τους ανέμους στον Άρη και τις αιολικές αποθέσεις, που μπορούν να προκαλέσουν τέτοιες αλλαγές. Το σκοτεινόχρωμο υλικό της πρόσκρουσης παρασύρθηκε από τον άνεμο, ή απλώς σκεπάστηκε από ένα στρώμα ανοικτόχρωμης σκόνης; Δεύτερον, μας λέει ότι το χρονικό περιθώριο για τον εντοπισμό τέτοιων νεαρών κρατήρων είναι εξαιρετικά μικρό. Στην προκειμένη περίπτωση, η σκοτεινή κηλίδα που τράβηξε την προσοχή της ομάδας CTX, ήταν η διαμέτρου 200 μέτρων άλως των συτριμμάτων, που περιέβαλε την συστάδα των νεαρών κρατήρων. Μετά από δύο Αρειανά έτη όμως αυτή χάθηκε και η συστάδα δεν θα μπορούσε να εντοπιστεί πλέον τόσο εύκολα.


Απόδοση στα ελληνικά και ηχογράφηση: Αριστείδης Σκουρτόπουλος