Μικροί κρατήρες πρόσκρουσης διατηρούν το αρχικό τους σχήμα μπολ, αλλά από την στιγμή που ένα κρατήρας είναι αρκετά μεγάλος ώστε η δύναμη της βαρύτητας στις πλαγιές του κρατήρα είναι αρκετά μεγαλύτερη από τη δύναμη του στοχευόμενου υλικού, το τοίχωμα καταρρέει προς τα μέσα ώστε να σχηματίσει μια κεντρική κορυφή.

Στον Άρη η μετάβαση ανάμεσα σε απλούς (σχήματος μπολ) και πολύπλοκους κρατήρες παρατηρείται να λαμβάνει χώρα περίπου σε διάμετρο 7 χιλιομέτρων. Ο σχηματισμός κεντρικών κορυφών σε πολύπλοκους κρατήρες αναδεικνύει υλικά κάτω από την επιφάνεια του Άρη. Έτσι, οι κεντρικές κορυφές πολύπλοκων κρατήρων είναι καλά μέρη για την αναζήτηση αρχαίων βράχων.

Οι πολύχρωμοι βράχοι που είναι εκτεθειμένοι στην κεντρική κορυφή, ορατοί σε αυτή την εικόνα πιθανόν αντανακλούν διακυμάνσεις στο περιεχόμενο των ορυκτών που δημιουργήθηκαν από δραστηριότητα νερού στην πρώιμη ιστορία του Άρη. Η εικόνα υπερφάσματος του CRISM που πάρθηκε την ίδια χρονική περίοδο με την εικόνα HiRISE μπορεί να δείξει αποδείξεις για διάφορους τύπους ορυκτών οι οποίοι είναι πιθανόν υπεύθυνοι για τα χρώματα που βλέπουμε εδώ.

Μετάφραση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος