Οι κρατήρες πρόσκρουσης στον Άρη είναι κάπως τακτοποιημένοι: πολλοί από αυτούς μοιάζουν πολύ διαφορετικοί από τους κρατήρες πρόσκρουσης που βλέπουμε στην Σελήνη και τον Ερμή.

Οι φρέσκοι κρατήρες της Σελήνης και του Ερμή έχουν στρώματα εκτοξευμένου υλικού τα οποία είναι λίγο τραχιά κοντά στο χείλος του κρατήρα, γύρω από τους μεγαλύτερους κρατήρες, μακριές ακτίνες ή αλυσίδες από δευτερεύοντες κρατήρες απομακρύνονται ακτινωτά από τα χείλη των κρατήρων. Μερικοί Αρειανοί κρατήρες είναι παρόμοιοι με αυτούς τους κρατήρες, αλλά ο Άρης έχει επίσης μια μεγάλη αναλογία από κρατήρες με μορφές που δεν υπάρχουν στην Σελήνη ή τον Ερμή: κρατήρες επάλξεως.

Οι κρατήρες επάλξεως, επίσης γνωστοί σαν κρατήρες υγροποιημένου υλικού εκτοξεύσεως, έχουν στρώματα από υλικά εκτόξευσης που μοιάζουν με λοβούς ή είναι στρογγυλοποιημένοι και τελειώνουν σε χαμηλές ράχες ή επάλξεις, όπως η ράχη σε αυτή την εικόνα HiRISE. Εδώ μπορείτε να δείτε την έπαλξη στην άκρη της στρώσης του υλικού εκτόξευσης που προέρχεται από ένα κρατήρα με διάμετρο περίπου 16 χιλιόμετρα (10 μίλια) περίπου στα 16 χλμ. (10 μίλια) προς τα ανατολικά.

Για χρόνια υπάρχει διαφωνία για το αν αυτοί οι λοβοί και οι επάλξεις σχηματίστηκαν από υλικά εκτόξευσης που αλληλεπίδρασαν με την λεπτή Αρειανή ατμόσφαιρα, ή για το αν σχηματίστηκαν λόγω πτητικών (όπως νερό και πάγος) στην υποεπιφάνεια που ενσωματώθηκαν στα υλικά εκτόξευσης που εκσκάφτηκαν από την πρόσκρουση. Η κοινή συναίνεση είναι υπέρ της υπόθεσης των πτητικών. Εξαιτίας αυτού οι κρατήρες επάλξεως μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την ένδειξη παρουσίας νερού στο παρελθόν ή πάγου στον Αρειανό φλοιό.

Μετάφραση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος