Een dikke (ongeveer 3 kilometer) volgorde van ijs en stof, gestapeld als een gelaagd cake, dekt de Zuidpool van Mars. Inslagkraters die hier zich vormen, ervaren andere processen van verandering en degradatie dan degene die zich vormen in rotsachtige gebieden.

Een voorbeeld van een dergelijk proces is sublimatie. Het grootste deel van het materiaal dat maakt een ijzige krater is vluchtig, bedoelend het kan smelten of sublimeren (onmiddellijk veranderen van vaste stof naar een gas) bij verwarming. Sublimatie gebeurt gewoon op Mars vanwege haar dunne, droge atmosfeer. Kraterwanden tegenover de zon ontvangen meer directe zonlicht dan hun omgeving, en worden daarom gemakkelijker opgewarmd. Als het ijs in de wanden sublimeert, wordt de rand structuur van de krater afgebroken.

De inslagkrater in dit beeld is ongeveer 900 meter breed. De resterende verhoogde rand van de krater wordt verlicht vanuit de rechterbenedenhoek van het beeld en dit veroorzaakt verwarming van het binnen van de rand. Het ijs blijkt dun hier (meer bruin materiaal wordt blootgesteld), met een nog dunner deksel op de resterende buitenrand. Dit kan worden veroorzaakt door een aantal mogelijkheden: misschien wel is de buitenmuur steiler dan de binnenwand, wat resulteert in meer directe blootstelling aan zonlicht, waardoor efficiënter sublimatie als de zon op die muur schijnt.

Zodra ijs begint te smelten, wordt donkerder stoffiger materiaal blootgesteld. Donker materiaal absorbeert meer warmte dan wit ijs (alsof men in de zon staat, met een zwart hemd en men wordt warmer dan wanneer men een wit overhemd draagt, die het zonlicht reflecteert), waardoor meer en meer ijs gesublimeerd wordt, vlakbij donker materiaal. U kunt dit proces aan het gebeuren zien rond de buitenkant kraterwand.