Αυτή η παρατήρηση δείχνει την διασταύρωση μερικών γεωλογικών χαρακτηριστικών στην άκρη ενός τεράστιου συστήματος φαραγγιών στην Valles Marineris του Άρη.

Το κυκλικό χαρακτηριστικό είναι ένας κρατήρας πρόσκρουσης, διαμέτρου περίπου 4 χιλιομέτρων. Προς τα νότια, οι πλαγιές του εδάφους κατηφορίζουν πάνω από 4000 μέτρα. Φαντάζοντας τον κρατήρα σαν μια μεγάλη τρύπα από τρυπάνι και τα τοιχώματα του φαραγγιού σαν ένα τεράστιο κόψιμο, και τα δυο χαρακτηριστικά παρέχουν μια ματιά στο υπέδαφος του περιβάλλοντος εδάφους.

Στο καμπυλωτό βόρειο τοίχωμα του κρατήρα πρόσκρουσης, και με κατεύθυνση Ανατολικά - Δυτικά, στα άνω τοιχώματα του φαραγγιού (κέντρο της εικόνας), μπορούμε να δούμε ξεχωριστά οριζόντια στρώματα βράχου για εκατοντάδες μέτρα (χιλιάδες με δεκάδες χιλιάδες πόδια). Τα στρώματα εμφανίζονται έντονα στο τοίχωμα επειδή είναι πιο δυνατά, απότομα και πιο ανθεκτικά στην διάβρωση σε σχέση με υλικά τα οποία είναι από πάνω και κάτω και σχηματίζουν πιο βαθμιαίες πλαγιές.

Σε αυτή την σκηνή, οι σκοτεινότερες σκιές βοηθάνε να διακρίνουμε τα πιο απότομα στρώματα από βράχο, από τις πιο φωτεινές μαλακές πλαγιές, οι οποίες είναι καλυμμένες από σπασμένα βράχια και σκόνη. Τέτοια στρώματα στον Άρη μπορεί να έχουν εναποτεθεί από τον άνεμο, μέσα σε νερό ή από ηφαιστειακές ροές λάβας ή πτώσεις στάχτης. Το πάχος και οι αλληλουχίες της στρωμάτωσης μπορούν να δώσουν πληροφορίες για το πόσα διαφορετικά γεγονότα ήταν υπεύθυνα για τον σχηματισμό τους, τον σχετικό όγκο των υλικών που πήραν μέρος σε κάθε γεγονός και εάν υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο σχέδιο γεγονότων παρόμοιου τύπου ή/και μεγέθους.

Η αλληλεπίδραση υλικών του κρατήρα και του φαραγγιού προσθέτει ένα ακόμα επίπεδο ενδιαφέροντος και πολυπλοκότητας στην σκηνή. Κανονικά, όταν μια πρόσκρουση σε μια στρωματώδη πλανητική επιφάνεια λαμβάνει χώρα, υλικά από το κέντρο του κρατήρα σπρώχνονται προς τα κάτω ή τινάζονται προς τα πάνω και έξω (δημιουργώντας την τρύπα στο έδαφος), ενώ το έδαφος που περιβάλει τον κρατήρα αμέσως παίρνει κλίση προς τα πάνω για να σχηματίσει ένα σχετικά στενό και απότομο χείλος όπως αποδεικνύεται κατά μήκος της βόρειας και νοτιοανατολικής άκρης αυτού του κρατήρα. Όμως το νοτιοδυτικό χείλος αυτού του κρατήρα είναι πιο πλατύ, εκτείνετε πιο μακριά από το κέντρο του κρατήρα, δεν είναι τόσο κυκλικό και περιέχει αρκετά μη συνεχόμενα κομμάτια ραχών. Αυτό το τοίχωμα του κρατήρα είτε σπρώχτηκε προς τα έξω και τεντώθηκε επειδή η πρόσκρουση έλαβε χώρα κοντά στην άκρη του φαραγγιού (επιτρέποντας βασικά στην πρόσκρουση να χωρίσει το τοίχωμα στην άκρη του φαραγγιού), ή διάβρωση και επέκταση του φαραγγιού μετά τον σχηματισμό του κρατήρα κατέρρευσε μερικώς το τοίχωμα του κρατήρα, προκαλώντας το τοίχωμα να κατρακυλήσει προς τα κάτω και έξω.

Σε κάθε περίπτωση, είναι πιθανόν να μάθουμε κάτι για την προκληθείσα ζημιά και διαταραχή από την πρόσκρουση στο έδαφος κάτω από το χείλος του κρατήρα, για την δύναμη και την δομή υλικών μετά την πρόσκρουση στο τοίχωμα του κρατήρα, για τις επιπτώσεις προσκρούσεων σε στρώματα πιο μακριά ή κάτω από τον κρατήρα και για τις διαδικασίες διάβρωσης, την ανάπτυξη των φαραγγιών και τον σχηματισμό των κρατήρων.

Απόδηση στα ελληνικά: Κωνσταντίνος Σταυρόπουλος